توجه شب زنده داران به نمازشب فراتر از توجه به امری استحبابی بود.
«اگر چنین نبود، وقتی خواب می ماندند قضای آن را به جا نمی آوردند.»
آن روز خود را از خوردن صبحانه منع نمی كردند و پس از رزم های شبانه (خشم شب) كه همه به خدا می رسیدند، از فرط رنج و فشار خستگی - كه بعضاً نماز صبحشان هم قضا می شد - در برپا داشتن آن صبوری به خرج نمی دادند و در مناطقی چون ماووت در عملیات بیت المقدس ٢ كه در چادر و سنگر با وجود روانداز و روشن بودن مداوم چراغ، سرما رعشه بر اندام انسان می انداخت، بر اقامه آن روی ارتفاعات اصرار نمی ورزیدند. حتی در شب های عملیات، اگر هنگام رفتن موفق به ادای این فریضه نمی شدند، همان چند لحظه انتظار پای كار تا هماهنگی همه یگان ها، به صورت نشسته و خوابیده و در حال راه رفتن و به هر نحو ممكن و مقتضی، این توفیق را كسب می كردند.
غسل با آب سرد برای فوت نشدن نافله شب از جمله شواهدی است بر فرض و واجب گرفتن آنكه در فصل سرما اشك فرماندهانی را كه به چشم خویش این صحنه ها را دیده بودند در می آورد.