امام زمان آمدنی نیست، آوَردَنیست…
از حضرت فاطمه (سلام الله علیها) روایت شده که پیامبر اکرم(ص) فرمودند: امام همچون کعبه است که مردم باید به سویش روند، نه آن که منتظر باشند تا او به سوی آنها بیاید.
بحار الانوار، ج ۳۶، ص ۳۵۳
حاج اسماعیل دولابی می فرماید:
ظاهرا میگوییم آقا می آید ولی در حقیقت ما به خدمت حضرت میرویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم، باید از پشت دیوار بیرون بیاییم تا ببینیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بودند. امام زمان گم و غائب نشده است. ما گم و غائب شده ایم.
مصباح الهُدی ص ۳۱۹

تا ما نخواهیم، او نمی آید…
کافیست از خودمان شروع کنیم…
‌‌‌‌‌‌‌‌

الإمامُ عليٌّ عليه السلام (في التَّحريضِ عَلَى القِتالِ):
أيّها الناسُ، إنَّ المَوتَ لا يَفُوتُهُ المُقِيمُ ، و لا يُعجِزُهُ الهارِبُ، ليسَ عَنِ المَوتِ مَحِيدٌ و لا مَحِيصٌ، مَن لَم يُقتَلْ ماتَ، إنّ أفضَلَ المَوتِ القَتلُ، و الذي نفسُ عَليٍّ بِيَدِهِ لَألفُ ضَربَةٍ بالسَّيفِ أهوَنُ مِن مَوتَةٍ واحِدَةٍ عَلَى الفِراشِ
ای مردم همانا ایستادگان و فراریان را از مرگ گریزی نیست و هرکس به شهادت نرسد به مرگ طبیعی می میرد و شهادت بهترین مرگ است و سوگند به خدایی که جانم در دست اوست، هزار ضربه شمشیر آسانتر است بر من از مرگ در بستر.
وسائل‌الشیعه، ج۱۱، ص۸، حدیث۱۲

امام صادق علیه السلام:
مِن أَحَبِّ الاَعمَالِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ إِدخَالُ السُّرُورِ عَلَى المُؤمِنِ إِشبَاعُ جَوعَتِهِ أَو تَنفِيسُ كُربَتِهِ أَو قَضَاءُ دَينِهِ.
از محبوب ترين اعمال در پيشگاه خداوند تبارك و تعالى خوشحال كردن مؤمن است؛
▫️به اين كه يا او را از گرسنگى سيرش كند؛
▫️يا او را از گرفتارى نجات دهد؛
▫️يا قرض و دينش را اداء نمايد.
الكافي ج۲، ص۱۹۲

عمرش به دنیاست تا روز ورود مهدی (سلام الله علیه) به مسجد کوفه؛
همان وقت پیدایش می شود خوار و زبون و به زانو در آمده، صدای ناله اش را همه خواهند شنید، موی پیشانیش را می گیرند گردنش را می زنند.
قصه ی ابلیس به سر می رسد!
وقت معلومی که از خدا مهلت گرفته بود تا همان روز است
مکیال المکارم، جلد 1، صفحه 188

‌‌

عنْ اِبْنِ مَيْمُونٍ قالَ: سَمِعْتُ اَبا عَبْدِاللّهِ عليه السلام، يَقُولُ: ضَمِنْتُ لِمَنِ اقْتَصَدَ اَنْ لا يَفْتَقِرَ.

ابن ميمون گفت: شنيدم كه امام صادق عليه‌السلام فرمود:
هر كسى كه در زندگى خود ميانه‌رو باشد من ضمانت مى‌كنم او را كه هرگز تهیدست نشود.

خصال صدوق، باب الواحد، حديث 32